آقا بزرگم - خدابیامرز - همیشه می گفت : (( نازکش داری ناز کن نداشتی پاتو دراز کن ))
هیچ وقت معنی قسمت دوم این جمله ی گوهربار رو نفهمیدم. اما برای اینکه حرف اون مرحوم زمین نیفته خیلی وقته که همیشه پامو دراز می کنم. الحمدلله بد هم نیست... راحتم...
به قول حسین پناهی وقتی شام نیست زحمت خوردنشم نیست. آدمای مفلوکی مثل من همیشه از این جمله های دل خوش کنک برای خودشون می بافن تا یادشون بره دل خوش سیری چنده...
ما موندیم تک و تنها با یه دنیا خزعبلات برای گفتن به هیچ کس!
قرار نبود اینجوری بشه ولی شد... دو سال ! نه ! سه سال پیش بود که به من گفت جاده ی زندگیت هنوز تک لاینه! فعلا فقط واسه خودت جا داره... منم هر چی قول احداث جاده ی عریض و طویل دادم افاقه نکرد ( افاقه رو درست نوشتم؟ ) گفتم می دم قرارگاه خاتم الانبیا که یکی دو ساله آزاد راه تحویلت بده! گفت ضمانت اجرایی داری؟ گفتم خیر! گفت خدافظظظظ! گفتم وایسا!گفت خدافظ! گفتم خدافظ؟ باز گفت خدافظ ! گفتم به سلامت...
حالا بعد از دو - سه سال یه آقای اتوبان دار پیدا کرده و همین روزاس که تاخت و تاز رو شروع کنه... تاریخ افتتاح اتوبان هم نزدیکه... فقط مونده افتتاح تونل اول جاده... مصداق همت مضاعف و کار مضاعف هستند این عزیز سابق بر این ما!
من هم جنتل منانه (مثل جنتل من ) این مناسبت فرخنده را شادباش می گویم و از این که نمی توانم دستم را از زیر چانه هایم بردارم و دایره زنگی و تنبک بزنم عاجزانه پوزش می طلبم....
و چنین شد که با خود گفتم : گر هم سفری چون خود نیافتی چون کرگدن تنها سفر کن!
کانتر وبلاگ در هفته ای که ننوشتیم بسیار بیشتر از هفته هایی که نوشتیم شماره انداخت. لذا فکر می کنم بهترین راه برای افزایش بینندگان این باشد که دیگر ننویسم.
متذکر می شوم که بنده مجهول الهویه هستم اما مجعول الهویه نیستم... نوشته های بنده هم از خودم پیروی می کنند. هدفم از نوشتن این چرندیات هم صرفا تخلیه ی عقده ها و تسکین دردهای درونی و جبران کمبودهای شخصیتی و سرپوش گذاشتن بر رذایل اخلاقی و ماست مالی خطاهای عملی خودم می باشد.
مخلص آق بزرگ خدا بیامرزتم هستیم... کاش نشده بود خدا بیامرز!